środa, 15 sierpnia 2012

Ale czy koniec...?

Cóż, stało się, to ostatni dzień w City of Hope, ostatni dzień w Lusace, ostatni dzień w Zambii… Jutro już nikt na chodniku nie będzie wołał za mną: „Muzungu! How are you?” Nikt nie będzie zaczepiał i pytał się co u mnie słychać, ot tak, po prostu, bo jestem drugim człowiekiem i zasługuję na odrobinę zainteresowania. Nikt nie zwróci na mnie uwagi, będę jedną w wielu postaci ulicy. Ale czy tak naprawdę będę jedną z wielu? Zewnętrznie na pewno tak. Może tylko moja głowa obsypana afrykańskimi warkoczykami będzie wskazywała na pewną odmienność. Jednak to będzie chwilowa odmienność.  Wewnętrznie będę inna. Będę patrzeć na europejski świat oczami zambijskich dzieci, które poza swoim maleńkim podwórkiem i drogą do szkoły, nie widziały nic. Będę patrzeć na mnogość sklepów, towarów, kolorów. Po rocznym oglądaniu świata przez rdzawy kurz i pył będzie to nie lada wyzwanie dla oczuJ Czystość i porządek będą na każdym kroku, niczym kosze na śmieci. Będę czuć nowe zapachy. Nie będę potykać się o plastikowe siatki i butelki leżące pod nogami. Wiem, że w pierwszych chwilach będę niczym małe dziecko zabrane z buszowej wioski i postawione w sam środek czegoś, co nazywa się „europejskie miasto”. Będę bombardowana światłem, obrazem i dźwiękiem. Zastanawiam się czy będę w stanie normalnie przejść przez ulicę, zrobić zakupy w SKLEPIE, a nie na lokalnym markecie. Będę szukać ciszy, dźwięków natury, krzyków i śmiechów dzieci, kobiecych nawoływań, tak charakterystycznych dla krajów Afryki. Lecz ich nie znajde. Czy będę zagubiona? Czy będę czuć się w jakiś sposób inna? Oczywiście! I powiem więcej, chcę być taka, chociaż przez pewien czas.  I proszę o wyrozumiałość i cierpliwość.  Jeśli będę się tak właśnie czuć, to będę wiedziedziala, że żyję. To będzie znak, że rok w innej kulturze, z innymi ludźmi, w innym miejscu wpłynęły na mnie. To będzie znak, że przeżyłam, doświadczyłam i poznałam. Znak, że nie byłam obojętna, że byłam otwarta na inność. Owszem, jestem świadoma, że w pierwszych dniach czy tygodniach może być dziwnie, a nawet ciężko. Może będę musiała się uczyć od nowa pewnych aspektów życia, a może wystarczy tylko czas na przypomnienie? Zobaczymy. Wiem, że to pewna niewiadoma o której tylko wiem jak wygląda. Dziwne, ale tak jest. Wiem, a jednak nie wiem. Powrót to wyzwanie, które chcę podjąć z siłą jaką dali mi Zambijczycy przykładem swojego życia.
Rok - to dużo i mało. Rok w Afryce, bez rodziny, znajomych, ulubionych rzeczy, pełen większych i mniejszych wyrzeczeń – to dużo. Nie jestem w stanie powiedzieć tylko – „Dziękuję, było fajnie. To była przygoda mojego życia. Spełniło się moje marzenie” Nie! Rok… to sytuacje, które w za nic w świecie w Polsce się nie zdarzą. Ludzie, których tu spotkałam, nie powtórzą się w żadnym innym miejscu na świecie. Ten czas, to dzielenie radości i smutków z tymi przy których byłam. To na zewnątrz bolące milczenie przy wewnętrznym wulkanie niesprawiedliwości, w momencie, gdy działa się krzywda, a ja nie mogłam nic zrobić. To chwile, kiedy różnice kulturowe brały górę, a ja musiałam zacisnąć zęby.  Rok, to także otrzymane za nic tysiące dziecięcych uśmiechów i uścisków. Codziennie byłam obdarowywana energią, która pomagała mi w cięższych chwilach. Codziennie spotykałam się z niekończącym się, zaraźliwym uśmiechem. Myślę, że właśnie uśmiech jest największą bronią Zambijczyków. Mogą być naszymi nauczycielami.
Fot. Antoni Marczynski
Mam za soba dobrą lekcję życia. A zadaną pracę domową będę odrabiać etapowo, przez długi czas. Jestem wdzięczna za nią naszemu największemu Misjonarzowi i Wolontariuszowi. To On zasiał w moim sercu misyjne ziarno, pozwolił bym doświadczyła Miłości nieznającej granic, pomiarów, różnic kulturowych, która nie skupia się na kolorze skóry. Pomógł mi, bym odkryła kolejne puzzle swojego życia. Nie zostawił mnie w chwilach słabości, w kryzysach i lękach. Ochraniał mnie niczym moskitiera.
Jestem Mu bardzo wdzięczna za ten czas, za wszystkie doświadczenia, za ludzi, których postawił na mojej misyjnej drodze w Polsce, jak tez poza jej granicami. W szczególny sposób dziękuję Panu za moją Towarzyszkę, mentalną Siostrę, mojego „twin-sa” – Asię. Dziękuję, że mogłyśmy razem odkrywać blaski i cienie pracy wolontariusza. Dziękuję, za jej wsparcie, pomoc, opieke. Dziękuję za każdy dzień, każdy wspólny posiłek, a szczególnie ten przy świecach, gdy nie było prąduJ Dziękuję za rozmowy, rady, sprzeczki;) Dziękuję za wspólną pracę w Office i w Garcie. Dziękuję też za radość, uśmiech, żarty, pomysłowość i kreatywność, gdy musiałyśmy wymyśleć coś z niczegoJ a także za narzekania i łzy. Dobrze mieć przy boku osobę,  przy której czujesz się po prostu dobrze. Asiu, dziękuję za naszą wspólną misję. Życzę Ci, ale także sobie byśmy nigdy nie straciły tego, co zdobyłyśmy i odkryłyśmy przez czas pracy w Zambii.
Dziękuję rodzinie, znajomym oraz wszystkim znanym i nieznanym mi osobom, które w jakikolwiek sposób przyczyniły się do mojego wyjazdu i pobytu w Zambii. Dziękuję za wszelką pomoc duchową, materialną oraz finansową. Dziękuję za wszystkie wiadomości, maile, listy, kartki, paczki. Nawet nie zdajecie sobie sprawy ile radości sprawiała kartka pocztowa czy krótki mail, a o paczce nie wspomnęJ Dziękuję za podtrzymywanie na duchu w kryzysowych momentach. Dziękuję! Thank you!:)Zikomo! Natotela sana! Asante sana!
  

9 komentarzy:

  1. Mam jednak nadzieję, że nie przestanie Pani pisać bloga?
    I ja dziękuję, za przybliżenie mi zambijskiej kultury, za chęć podzielenia się swoimi spostrzeżeniami.
    Dziękuję i życzę powodzenia!
    E.

    OdpowiedzUsuń
  2. '...Jak podjąć przerwane wątki dawnego życia? Jak dalej istnieć, gdy w głębi serca zaczynasz rozumieć, że powrót jest niemożliwy? Są sprawy, których czas nie poskleja...'
    czekamy:)

    OdpowiedzUsuń
  3. „Nadzieja - to czas bez pożegnań…” – ks. Jan Twardowski
    Może nie potrzebne są Twoje łzy i żal? Nie żegnasz się przecież z Afryką na zawsze. Ona pozostanie w Twoim sercu i będzie o sobie przypominała każdego dnia. To co tam przeżyłaś, nauczyło Cię innych realiów życia, innego myślenia. Nauczyło Cię, cieszyć się z nawet najdrobniejszych rzeczy.
    Nie rozstawaj się z nią w smutku! Rozstań się z nią w pełni radości i wdzięczności za czas jaki tam spędziłaś…

    Czytając Twój blog, za każdym razem czułam się, jakbym siedziała na przeciw Ciebie, Kasiu – tak bardzo odważniej, młodej kobiety (a na dodatek siostry!) i słuchała Twoich myśli i opowiadań z Miasta Nadziei. To nie są tylko zwykłe spostrzeżenia. To codzienność, do której dodałaś szczyptę niezwykłości, egzotyki, tajemniczości...
    Pozwoliłaś mi (na ile to możliwe) poznać ten kontynent, tamtych ludzi i całkowicie się zachwycić…
    Dziękuję Ci za to!

    OdpowiedzUsuń
  4. Dobrze jest tylko wtedy, gdy czynisz dobrze, a jeśli czynisz dobrze - dobrze, że płynie czas. HZ Czekamy

    OdpowiedzUsuń
  5. Chcesz to pojedziesz jeszcze raz.
    Raz byłaś,następnym będzie łatwiej pojechać.
    Gdybyś zaczęła przygotowywać już teraz od września to może da radę nawet tam wrócić.
    Po co tęsknić za tym miejscem.
    Trzeba działać!

    OdpowiedzUsuń
  6. szkoda, że osatnio nie piszesz. barzdo fajny blog

    pozdrawiam
    O kulturze

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miło mi, że ktoś się jeszcze zainteresował moim blogiem. Kto wie? może dzięki takim sygnałom zacznę? ;) K.S.

      Usuń
  7. Pisz pisz... Kasiu ... Tyle Twojego serca widać w tym blogu i głębię twej wrażliwości się dostrzega... Trafiłam tu przypadkiem... Mówią że są dwa rodzaje przypadków: te które na lata się pamięta i przez lata się żałuje... Ten mój przypadek do tej pierwszej grupy się zalicza. Okazuje się że na tej samej uczelni studiowałyśmy...Pozdrawiam...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O proszę... :) miło mi... :) dziękuję i pozdrawiam:) K.S.

      Usuń