Kolejna zmiana w Open Community School to Prep. Prep to godzinne zajęcia przeznaczone na
naukę, odrabianie pracy domowej czy studiowanie materiału z danego przedmiotu.
Oczywiście zajęcia te, odbywają się po lekcjach i są obowiązkowe dla wszystkich
uczniów z siódmych klas. Takich klas mamy w naszej szkole dwie, a każda liczy
po niecałe czterdzieści osób. Prep odbywa się na dużej sali, tak, żeby każdy z
uczniów miał swój kawałek podłogi, na którym może postawić krzesło i oddać się
naukowym marzeniom:) Niestety, sporo uczniów wagaruje i na tę „ulubioną” przez nich godzinę nie
przychodzą. Aha, zapomniałam dodać, że odpowiedzialnym za tę sporą grupę
uczniów, za pilnowanie porządku i ciszy jest także Wolontariusz. A ściślej
mówiąc Ja:) Tak, to jest kolejna rzecz za którą jestem odpowiedzialna od drugiego termu. Na
szczęście mam do pomocy jednego z nauczycieli. Tak więc sytuacja jest pod
kontrolą:) a
raczej staramy się żeby tak było:)
Nie powiem, ten element każdego
dnia nie należy do łatwych. Uczniowie to trudna młodzież, czasem są z nimi
problemy. Napiszę inaczej – czasem nie ma z nimi problemów. I chłopcy i dziewczyny często dają
w kość. Codziennie zmagam się z kombinowaniem, oszukiwaniem, zagadywaniem mnie
by szybciej mijała ta nudna dla nich godzina. Był taki czas, że codziennie się
spóźniali i codziennie obiecywali, że to ostatni raz. Teraz zauważyłam, że
coraz więcej siódmoklasistów przychodzi punktualnie. Wiedzą, że jeśli będą się
spóźniać nie dostaną piłki albo będą musieli sprzątać. Cóż, w jakiś sposób
trzeba nad nimi zapanować:)
Prep należy do cięższych momentów
i gdy pomyślę co może mnie na nim spotkać
to, tak normalnie, nie mam ochoty na niego iść. Nie mam ochoty kolejny
raz słuchać, że ktoś jest zmęczony, że go boli głowa czy noga, że musi jechać
do miasta (nawiasem mówiąc, kolejny raz w jednym tygodniu). Każdy dzień to
wystawianie mnie i mojej cierpliwości na próbę. To sprawdzanie czy może tym razem
pozwolę na wcześniejsze zakończenie, albo na drugie wyjście do toalety czy
przysypianie w kącie z zeszytem na twarzy. To zadawanie po dziesięć razy tego
samego pytania, bo może w końcu powiem „tak”. Może zabrzmi to trochę dziwnie,
ale pomimo krótkiego kryzysu przed rozpoczęciem zajęć cieszę się z tego czasu. Pomimo
wszystko jest on dla mnie ważny. Praca w Office nie pozwala na częsty kontakt z
młodzieżą, a chociaż w ten sposób mam szansę na przebywanie ze starszymi
uczniami. To dobra okazja, by poznac zambijską młodzież, ich życie, pewne
problemy; także dużo się od nich uczę. Wiem, że sporo z nich nie
lubi zostawać po lekcjach, że chętnie wróciliby do domów. Zwłaszcza ci, którym
droga do szkoły i z powrotem zajmuje sporo czasu. Jednak przychodzą, witają się
ze mną, chcą porozmawiać. To miłe gdy mogę im choć przez chwilę opowiedzieć jak
dana rzecz wygląda w moim kraju. Ciekawie wyglądają ich buźki z wielkimi oczami
gdy im mówię, że w Polsce nie ma shimy. A chłopcy na to, że umarliby z głody
bo lunch bez shimy to nie lunch:) Szybko zapominam o niechęci przychodzenia na ten punkt dnia. Ta niechęć
zamienia się w radość z możliwości przebywania z tymi uczniami. Oczywiście nie
zawsze jest tak pięknie. Złoszczę się kiedy mnie oszukują, kombinują, cwaniakuja,
wołają dla przeczytania prostego wyrazu. Jęczący chłopak z ADHD, który nie potrafi usiedzieć
cicho i w jednym miejscu jednocześnie złości i rozbawia. A dziewczyny zagadują
o kolczyki czy bluzkę.
Jednak mam też swoje małe
sukcesy. Chociażby to, że mniej osób się spóźnia. Staram się traktować ich
poważnie, darzyć ich zaufaniem żeby wiedzieli, że są ważni, że komuś zależy,
aby mieli dobre wyniki na egzaminach, żeby uczyli się odpowiedzialności. To
trudne, bo codziennie muszę zaczynać od początku. Codziennie muszę pamiętać by
być konsekwentna i pamiętać o tym co im obiecałam. Jednak u niektórych Łobuziaków
widzę, że wystarczy chwila uwagi, zatrzymanie się nad ich zeszytem, krótka
rozmowa, a pojawia się uśmiech. A nawet zapewnienie, że będą już spokojni na
moich zajęciach. Miłe, zwłaszcza, że staraja sie trzymac tej obietnicy. Czasem jednak różnie to wychodzi. Miło,
gdy jeden chłopak dał mi do przeczytania zeszyt z własnymi tekstami piosenek.
Albo gdy dostałam jabłko. Drobny gest, przecież to tylko jabłko. Jednak pod
przykrywką owocowej zielonej skórki kryje się coś więcej. To AŻ jabłko. Za
każdym razem, gdy chłopcy wyciągają do mnie rękę by się przywitać lub pożegnać
na mojej twarzy pojawia się uśmiech, a wcześniejsza złość znika. To jakby moja
bateria została podłączona pod ładowarkę.
